Blog 1; kortsluiting!

Ik voelde al een tijdje aan dat "het" teveel was, alsof ik 4 stukjes in mijn handen had en 1000 mensen een stukje van me wilden.

Dat ik weeral eens "Yes man" was geworden, geen duidelijke grenzen aangeven, steeds maar hooi bijnemen op de vork en steeds maar weer voelen dat ik net nog kon buigen zonder breken...

Net op zo momenten in je leven besef je in wat voor een rat-race-maatschappij wij toch leven.

Een razendsnel bestaan waarin het constante bereikbaar zijn, groene bolletjes die steeds op actief staan voor mijn hoofd gewoon voor kortsluiting zorgen...

Om nog maar te zwijgen van het altijd in contact blijven met iedereen, mensen van wie je in een leven zonder internet afstand zou nemen die onbeperkt op je overzicht blijven verschijnen...

Het werd me allemaal teveel en het was alsof ik in mijn huis binnenkwam en de droogkast zag roken.

Ik kon enkel in paniek nog maar de stekker uit het stopcontact trekken.

Geen risico's.

Geen andere mogelijkheden.

De stekker eruit en hopend dat het bij roken bleef stond ik te kijken naar mijn spreekwoordelijke droogkast.

Ik heb alles afgeblazen, de beurs, de sociale media, contact met velen, de sollicitatie die voor mijn neus stond.

Apps gingen van mijn telefoon, mijn smartphone die nu plots een gsm is geworden waarop enkel nog Pinterest en de bank-app doen vermoeden dat er veel meer mee kan gedaan worden...

Een instant gevoel van rust daalde op me neer, en voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat ik een keuze kon maken!

First world problems, daar ben ik me heus wel van bewust maar ik leef nu eenmaal in die first world, ik leef nu eenmaal een leven waarin dingen gebeurden die me nooit leerden grenzen te mogen stellen, dingen die ervoor zorgden dat ik zelf de eerste ben om te minimaliseren wat eigenlijk niet te minimaliseren valt.

Ik blijf er in mijn blogs steeds vaag over, over wat er ooit gebeurde, dat doe ik niet volledig bewust.

Het is een combinatie van beschermen wie je niet moet beschermen, schaamte die mij niet toebehoort en bang zijn dat wat er gebeurde, eens uitgesproken, als een zieke schaduw achter me aan zal blijven lopen...

Maar het heeft zoveel te maken met het steeds opnieuw benaderen van mijn breekpunt dat ik nu heel duidelijk neen moet zeggen, de stekker gaat uit alles en dus ook daaruit!

Ik wil aan mijn meisjes de wereld tonen, niet enkel de mooie stranden, de lieve creatieve zielen, het vrijwilligerswerk of alle bibliotheken op de wereld maar ook een wereld waarin je mag opkomen voor jezelf, een wereld waarin je stem echt telt en waarin je je nooit hoeft te schamen voor het gedrag van anderen...

Ik heb een heel heftig jaar achter de rug, een jaar waarin oude demonen me op de hielen zaten, een jaar waarin ik durf uitspreken dat ik op mijn veertiende misbruik heb meegemaakt, een jaar waarin ik durf uitspreken dat ik geen ouders heb die me veilig laten voelen, een jaar waarin ik een heerlijke sibling mocht ontmoeten, een jaar waarin ik niet zo goed meer weet wie ik nu ben en wat dat wil zeggen voor alles om me heen, een jaar waarin ik moet leren houden van mij en waarin ik moet toegeven dat ik niet altijd net nog kon buigen maar moet gaan zien dat er telkens ik zo ver boog er barstjes verschenen...

Ik ben trots op mij, dat wel.

Ik ben ervan overtuigd dat het goed is dat de meisjes zien wie mama is op alle vlakken; "The good, the bad and the ugly" 

En nog meer dan dat beslis ik vanaf nu de stekker er grotendeels uit te laten, ik ben iemand die traagheid nodig heeft, die niet om kan met de extreme prikkels van sociale media, die afstand moet kunnen nemen...

Ik voel dat er een sorry op mijn lippen ligt, klaar om uitgesproken te worden maar dat ga ik niet doen.

Ik ga geen sorry zeggen voor het uittrekken van de stekker, voor het afschudden van het teveel aan hooi...

Ik ga gewoon lekker in mijn coconneke blijven waar we vandaag onze eigen joert tekenden voor in ons thema Mongolië en waar we nu aan de slag gaan met een ontwerp voor de kruidentuin van de bib want in de nieuwe bib zoeken ze vrijwilligers voor de lees-tuin en dat lieve mensen, dat is nu eens een project dat niet voelt als hooi op een vork!

Vanaf nu zal ik hier in mijn pen kruipen, ik hoop dat ik zo toch mijn ei kwijt kan en dat de mensen die nood hebben aan mijn openhartige relaas de weg zullen vinden naar deze, voor mij, veel zachtere omgeving!

Liefs,

Lynn