Blog 2: de intuïtie van een kind.

Ik ben een kind van het Dutroux-tijdperk. Anderen die kind waren in deze periode herkennen misschien ook het gevoel van hoe het leven toen plots veranderde vanuit het kindperspectief.

Voor mij was het de eerste keer dat ik mijn moeder zag huilen voor de tv, de angst voor “vreemde mensen”, de constante waarschuwingen om met niemand mee te gaan, met niemand te praten die je niet kende of zeker niets aan te nemen...

Waar we voorheen ‘s ochtends met de fiets vertrokken om uren weg te blijven, spelen in de natuur, vriendjes ontmoeten, rolschaatsen op een grote parking... Werd dat plots allemaal overschaduwd.

De angst was voelbaar en al begrijp ik ze wel, ze was niet realistisch, niet leefbaar, absoluut niet wat wij de meisjes willen meegeven.

Angst voor iets wat procentueel zo klein is terwijl er tegelijkertijd zoveel gevallen zijn van heel foute dingen binnen je persoonlijke kring. 

Zo ben ikzelf heel lang van het principe geweest dat de meisjes bijvoorbeeld geen zoen moesten geven aan gelijk wie in onze familie of vriendenkring maar dat ik wel van hen verwachtte dat ze beleefd en vriendelijk moesten zijn.

Ik was ervan overtuigd dat die beleefdheid kwam in de vorm van een hand geven, goeiedag gaan zeggen...

Maar ook dat idee heb ik laten varen.

Ook dat voelde als angst als raadgever en niet het buikgevoel, en ik geloof nu dat het dat is wat we hen hopen mee te geven.

We moesten het wel laten varen want door het reizen en het wonen op wielen kwamen we plots met heel wat meer mensen in contact, gelijk waar we staan komen er gesprekken los, leren we nieuwe mensen kennen die we vroeger niet nader zouden ontmoet hebben dan een vluchtige knik op straat.

Onze wereld werd rijker per ontmoeting die we aangingen en zien hoe de meisjes open, vlot en vol vertrouwen nieuwe contacten aangaan vind ik géweldig, een Palestijnse gast die in zijn auto woont en die Sandy broer noemt in zijn smsen, mensen in de prachtigste grote campers die genieten van hun dagen op pensioen op campingstoel met cocktail, het obligate potje nootjes nabij, waar je steeds de warmste babbels mee hebt, koppels die je niet kent maar waar je plots een week mee gaat reizen en die je vrienden mag noemen.

Nederlanders, Engelsen, Italianen, Belgen, Schotten, tsjechen, Spanjaarden, Fransen, plots is onze contactenlijst ondanks zijn zwart/witte instellingen kleurrijker dan ooit tevoren.

De meisjes spelen heel veel buiten, verkennen met regelmaat een nieuwe omgeving en gaan heel vaak zelf gesprekken aan, leren andere camperaars kennen en op sommige plekken vertrekken ze ook echt ‘s ochtends om met anderen te gaan spelen of met volwassenen te gaan communiceren.

Zo vertelde ik eerder al over Nima’s vriend, een 74 jarige Fransman, eigenaar van een vlinderboerderij in Frankrijk, die reist wanneer dat maar kan en die Nima een week lang ukelele las gaf, of de Engelsman die naast ons geparkeerd stond die me kwam vertellen dat Nuria in zijn hangmat in slaap was gevallen...

Of de keer toen Noya kwam en zei: "Mama, ik heb in die rode bus beneden aan het strand koekjes gebakken!

Afgelopen winter in Spanje vroeg ik me af of ik de meisjes misschien te vrij liet? 

Te onbezorgd?

Te vol van vertrouwen?

Die gedachte was nog niet koud toen de meisjes thuiskwamen en vertelden dat er af en toe een man rondliep waarvan ze zeiden dat alle kinderen hem raar vonden en dat ze zich niet fijn voelden bij die man.

Ze hadden met alle kinderen afgesproken dat ze samen wilden blijven en dat ze de man bewust uit de weg zouden gaan.

Ik sprak mijn twijfels nog niet uit maar mijn bezorgdheid groeide.

Ik vond de meisjes hun besluit zeer goed, vond het fijn dat ze me kwamen vertellen dat ze zich niet fijn voelden en toch speelde het stemmetje van twijfel...

Liet ik hen te vrij?

Waren ze zich wel bewust genoeg van gevaar?

De volgende dag kreeg ik mijn bevestiging.

De Engelse buurvrouw kwam me vertellen dat ze buiten aan haar tafeltje genoot van een glas wijn in de zon terwijl ze Nuria zag spelen.

Ze zei me dat Nuria plots stopte met spelen, naar haar keek en vroeg of ze op haar schoot mocht gaan zitten.

Ze nestelde zich tegen de vrouw aan, verstopte haar hoofd, en vertelde dat er een man stond die naar haar keek “He is a bad man” en dat ze zich niet fijn voelde.

De buurvrouw zei me dat haar haren recht gingen staan toen ze opkeek en dezelfde man zag waarvan ze eerder op het strand tegen haar man had gezegd dat er één man op het strand liep die er precies niet hoorde te zijn.

Ik was zo ontzettend blij om te horen hoe het buikgevoel van mijn kleintje gewoon wist welke volwassene te vertrouwen was en bij wie ze uit de buurt wou blijven.

Van mij moeten de meisjes dus nu helemaal niets, we hebben het wel vaak over intuïtie.

Voel jij je ergens goed bij of eigenlijk niet?

Voor mij is het het hoogste doel om daar bewustwording bij de meisjes rond te ontwikkelen, mijn eigen einddoel bij seksuele opvoeding.

Weten dat jij op je buikgevoel mag vertrouwen, dat je lichaam altijd je beste kompas is, dat je nooit ja moet zeggen en altijd nee mag zeggen, dat de meeste mensen deugen maar dat als jij bij iemand voelt dat het niet goed is dat je dan ook helemaal niets moet.

Je moet niet vriendelijk gedag zeggen.

Je moet geen hand geven.

Je moet niet zwaaien.

Je moet niet knuffelen.

Je moet niet gaan praten.

Je moet geen afscheid nemen.

Maar.

 Je mag het wel.

 Met iedereen.

Liefs Lynn